DBc's/DOT doen niet wat ze zeggen te doen, namelijk "alle handelingen die gemiddeld nodig zijn om bij een patiënt een bepaalde diagnose te stellen en de behandeling te verrichten" onder te brengen onder één declaratiecode (1). Men beschouwe bijvoorbeeld de Zorgproductenviewer (ZPV), ontwikkeld door het landelijke DBc-bureau DBc-Onderhoud. Met de ZPV kunnen instellingen de code opzoeken waarmee ze een zorgprestatie (hier zorgproduct genoemd) kunnen declareren bij de zorgverzekeraar. De handleiding voor de ZPV, versie aug. 2011, beschrijft op blz. 9 een casus die duidelijk moet maken hoe met de ZPV te werken.
Het betreft een patiënt die tweemaal op de polikliniek is geweest, vier dagen opgenomen is geweest (waarvoor is onduidelijk) en twee maal een artrografie van de heup heeft ondergaan. Het is echter merkwaardig dat voor die patiënt überhaupt een DBc-code wordt opgezocht, want er wordt gezegd: "Diagnose: xxx (niet van belang in deze casus)." Waar staat de D dan voor?
Ook wordt een declaratie ingediend terwijl er nog niet behandeld is. Een artrografie is slechts een poliklinisch onderzoek, geen behandeling (zie hier). En zelfs ernstige heupartrose staat niet bekend als een chronische aandoening waarbij periodiek onderzoek zonder extra behandeling nodig is, zoals bijvoorbeeld wel het geval kan zijn bij diabetes.
Het huidige DBc/DOT-systeem is dus deels slechts een codeersysteem, niet veel meer dan een voorzetting van de verrichtingsfinanciering. Zodoende nodigt het uit tot het doen van zoveel mogelijk verrichtingen en declaraties. Deze kritiek werd in 2011 gedeeld door de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg (RVZ, 2) en de VVD (3), een partij die aan de wieg stond van de DBc's.